بعد از ديدن اين فيلم پرت، تلخ، بيمار و بی مخاطب به فکر فرو می رویم و فكر می كنيم با ما شوخی می كنند.

پس از مدت ها یک سریال خوب تماشا کردم: سریال داستان دختر بچه ای پس از مرگ مادرش طی تصادف اتومبیل را در قالب یک درام سطح بالا بیان میکند. بت که در یک مدرسه شبانه روزی دخترانه زندگی سرد و بیروحی دارد تصادفا در زیرزمین مدرسه با شطرنج آشنا می شود و شطرنج روند زندگی اش را دگرگون می سازد. بازی مردانه ای که پیروزی زن در آن ضد جریان بشمار می رود اما بت به قصد فتح چنین دنیایی مدرسه اش را ترک می کند تا پیروزی و قهرمانی را به چنگ آورد. با این وصف اما فیلم در توصیف پیروزی نیست و مایه های اعتیاد به دارو، الکلیسم، شکنجه روحی و زندانی بودن بت در دنیایی به شدت دورمانده از سایرین پر رنگ تر باقی می ماند. نوعی تنفر از خود در او جاری است که ترکیب یگانه ای دارد. او تنها است و زمانی که در جمع قرار دارد تنها تر هم می شود و نگاه کردن به او بر عذابش می افزاید. وقتی خاموش پشت میز شطرنج می نشیند تماشایی تر از هر زمانی است. هم زخم خورده و دل آزرده و هم قوی و مبارزه جو. فصل هایی گاهی نفس گیر.

برایان کرانستون اعجوبه ای باهوش، هنرمند و به شدت کاربلد است، پس هر گاه نام او در هر اثری (فیلم یا سریال) تحت عنوان بازیگر یا تهیه کننده به چشمتان خورد در تماشای آن اثر کوچکترین شکی به دلتان راه ندهید. پیشنهاد من به شما سریال فوق العاده Sneaky Pete به تهیه کنندگی ایشان است.

Tenet طلبکارتر، بی‌هنرتر و پرمدعاترین فیلم نولان است. فیلمنانه فیلم گیج است و شلخته با محور تکراری. متاسفانه نولان درجا نزده؛ فرو رفته.