آره درسته ، ولی خب سریال روان شناختی اینقدر بیننده و دنبال کننده نداره که بخواد تاثیرگذار باشه ، همین الان from توی تورنت و سایت های جهانی بیشترین دانلود رو داره ، پس یعنی تونستن قدم اول ، بیننده رو جذب کنند و توی قدم های بعدی سیاست های خودشون رو قرار میدن ، که برای این سریال به نظرم سیاست بدی نیست ، بشر داره به سمت تنهایی پیش میره و میخوان بگن که در هر شرایطی آدم احتیاج به گفت و گو و ارتباط با هم نوع داره و تنهایی نمی تونه کاری از پیش ببره و آموزش هنر گفت و گو هم خودش یک داستان جداست که توی این سریال خیلی خوب و با جزئیات بهش پرداخته شده ، کلا الان فیلم و سریال های جدید به سمت گفتگو محور دارند پیش میرن که یک چیز طبیعیه و میخوان نسل جدید با این همه پیشرفت تکنولوژی و شبکه های اجتماعی دچار خلا عاطفی نشه و ارتباط چشم در چشم رو از یاد نبره

یکی از نکات جالب فصل سوم این هست که قسمت مکالمه خیلی زیاده که برای یک فیلم ترسناک کمی عجیبه ، ولی اگه با حوصله نگاه کنید متوجه میشید توی هر بحثی حق با هر دوطرف هست یعنی بحث بیهوده نیست دارند در ضمیرناخودآگاه مخاطب آموزش گوش کردن به طرف مقابل رو میدن حتی اگه حق با شما باشه ، حتی اگر شرایط خیلی سخت باشه ، اگر شما توی زندگی به فضای سیاهی رسیده باشید که قدرت هیچ حرکتی به هیچ سمتی نداشته باشید و این رو تجربه کرده باشید ، ارزش بعضی دیالوگ ها رو خیلی خوب درک میکنید ، در کل من که از فصل سه خیلی دارم لذت میبرم به نظرم به یک بلوغ خوبی رسیده و مشخصه زیر نظر استادان جامعه شناس ساخته شده.

خوب بید ، مثل خواب بید.

تام هاردی چقدر یک دفعه پیر شده ، این قافله عمر عجب بد میگذرد.

اولش فکر کردم چرت و پرته ، بعد یکم که داستان جلوتر رفت دیدم چقدر خوب شد . سکانس های احساسی و غم انگیزش خیلی تاثیرگذار بود و آدم رو یاد دلتنگی هاش میندازه . در ضمن سعی کنید دوبله ببینید این یکی دوبله خیلی خوبی داشت و از زبان اصلیش بهتر بود.

بعضی فیلم ها خوب نیستند ولی بد هم نیستند و میشه تحملشون کرد ولی این فیلم رو هیچ جوره نمیشه تحمل کرد و انگار فقط یک ویترینی از ایده فیلم قبل هستش و هیچ محتوایی نداره ، بدبختی اینکه حتی صحنه های خشنش هم هیچی نداره و کاملا مصنوعی با هم درگیر میشن ، واقعا عجیبه چون کارگردان هر دوتا فیلم که یکیه ولی چرا این یکی اینجوری شده ؟!

اسم فیلم اشتباه تلقین معنی شده ، اینسپشن در فرهنگ لغت انگلیسی یعنی یک کاری رو چند نفر شروع کنند که تا قبل از اون هیچ کسی حتی به فکرش هم چنین چیزی نرسیده و انجام نداده باشه ، اگر با این دید نگاه کنید شاید این کلمه در وصف خود نولان هم باشه یعنی ایده این فیلم تا به حال به ذهن کسی نرسیده و مختص خود نولان هستش.

یکی از نقاط قوت این فیلم به نظرم موسیقی متن هانس زیمر هستش ، یک جوریه ، یک سبک خاصیه که داخل تار و پود فیلم خوب نشسته و اون رو تک و ماندگار کرده ، بعضی سکانس ها برای بیننده تپش قلب میاره حتی اگر برای بار صدم این فیلم رو ببینید . خلاصه عجیب غریبه حس میکنم توی یک فرکانس خاصی ساخته شده و مثل خود فیلم یک شاهکار شده.

بعد از این فیلم بود که رشته بدنسازی و تناسب اندام در ایران مورد توجه قرار گرفت و بعد از اون عکس های آرنولد و رونی کولمن روی در و دیوار خانه ها و باشگاه ها پیدا شد . اون زمان خیلی ها که این فیلم رو نگاه میکردند با اشتیاق زیاد فقط قطر بازوهای آرنولد رو میدیدند و کسی زیاد حواسش به داستان فیلم نبود ، یادش بخیر چه دورانی بود.

یکی از بهترین شاهکارهای سینمای کره است ، بازیگر نقش منفی به صورت کاملا ماهرانه احساس تنفر رو از اعماق وجودتون میکشه بیرون و به اوج خودش میرسونه طوریکه به خشونت زیاد نقش مقابلش حق میدید و شاید دلتون هم خنک بشه ولی مطمئنم آخرش حس عجیبی دارید و بعدا صددرصد به بهترین دوستانتون پیشنهادش میکنید .