درود و شما ... با احترام

درود دوست عزیز اولا باید بگم که نقد مگر غیر از آن است که نقاط ضعف فیلم را زیر ذره بین بگیری و با فاصله از علاقه قلبی و تعصب ،از نظر روایت و مباحث تکنیکال به فیلم باج ندی؟؟! و دوما اینکه همونطور که خودت هم اشاره داشتی من فقط این نقد رو منتقل کردم ... نویسنده این نقد خوب جناب آقای عارف آهنگر هستند که در وبسایت کاتشو مقاله کامل این نقد موجود هستش به نظر شخص خود بنده هم فیلم فهرست شیندلر برخلاف تمجدید های فراوانی که نصیبش شده فیلم خارق العاده ای نیست... فیلم خوبیست ولی حتی بهترین فیلم اسپیلبرگ هم نیست

*یادداشت فیلم* ... باز هم کورئیدا به سبک همیشگی خودش خیلی آرام و با طُمانینه قصه رو روایت میکنه، شخصیت ‌هاش رو که اینبار از قشر فقیر و حاشیه‌ نشین هستن، دونه دونه پرداخت میکنه و با دوربین همیشه با وقار و متشخص‌ش، حدود یک‌ سال از زندگی این آدم‌ ها رو بهمون نشون میده جوری که در عین غریبگی و خاص بودن این آدم‌ ها و زندگی‌ هاشون، در پایان فیلم نمیتونیم تنها رهاشون کنیم و در ذهن و دل ما به حیاتشون ادامه میدن. در واقع کورئیدا اینبار هم در شخصیت ‌‌پردازی، ایجاد شیمی قوی و صمیمیت در رابطه بین کاراکتر هاش، روایت‌ گری و دوربین مشاهده‌ گر، غیر قضاوت ‌گر و همراه با علاقه نسبت به آدم‌ هاش، بسیار موفق عمل میکنه و فضایی گرم، صمیمی و دوست ‌داشتنی رو اینبار در اوج فلاکت و بدبختی، طوری میسازه که پیشنهاد غریب و متفاوتش درباره خانواده انتخابی یا غیرژنتیکی، توسط مخاطب درک، باور، تجربه و حس میشه. دوستان عزیز می تونن تحلیل تکنیکال و نقد کامل فیلم دزدان فروشگاه را در وبسایت کاتشو مطالعه کنند.

(نقد مخالف فیلم) xxx به طور کلی مشکل بزرگ این فیلم را می توان در پرداخت بد داستان و شخصیت‌پردازی ضعیف اش خلاصه کرد. اسکار شیندلر بعنوان قهرمان قصه و شخصیتی که قراره تمام این اتفاقات دراماتیک از دید او ، حس و تاثیری که می گیرد و همچنین تغییرات احتمالی که در شخصیت بوجود میاد، به مخاطب فیلم نیز منتقل بشود، اصلا پرداخت خوبی ندارد. در نتیجه تغییر آن اصلا باورپذیر نیست و کاملا تحمیلی می شود و ما نمی‌توانیم فقط به بهانه واقعی بودن اتفاق و شخصیت، این تغییرات رو درک و لمس کنیم. این تغییرات اصلا به تجربه ما تبدیل نمی شود و چون خود اسکار شیندلرِ فیلم، هیچ حسی از اتفاقات نمیگیرد، ما نیز به دنبال آن هیچ حسی دریافت نمی کنیم. در سکانس آخر که از قرار معلوم می بایست شاه ‌سکانسِ فیلم فهرست شیندلر باشد بجز اشکِ زورکی هیچی برای مخاطب ندارد. در انتهای امر نیز آن سکانس نهایی رنگی که مستندی ست از حضور افراد واقعی نجات یافته سر قبر اسکار شیندلر، احترام‌ برانگیز است چرا که ادای احترامیست به اسکار واقعی نه اسکار داخل فیلم و هیچ ربطی به اسکار داخل فیلم اسپیلبرگ ندارد. با تحلیل همین قسمت می توان گفت واقا که وصله ناجوریست این نماهای زیبای انسانی انتهای فیلم با چیزی که ما در طول فیلم با آن روبرو هستیم. مشکل اصلی این است که ما نمی‌بینیم و درک نمی‌کنیم که اسکار شیندلرِ تاجر، سودجو، فرصت‌طلب و متکبر “چگونه” و “چطور” به اسکار شیندلری تبدیل می شود که همچین فداکاری و کار بزرگی را در تاریخ انجام می دهد. این پروسه تبدیل شدن اصلا در فیلم نشان داده نمی شود و گویا برای کارگردان هم باگ به این بزرگی در فیلمنامه، اصلا مهم نیست چرا که دوربین اون هم کاری برای نجات شیندلر و ما نمیکنه. دوستان می تونن تحلیل تکنیکال و نقد کامل فیلم فهرست شیندلر را در وبسایت کاتشو مطالعه کنند "آریا"

فيلم ریچارد جوئل برآمده از ژرفای روح فیلمسازی است که از عمق وجودش به مردم و امنیت ملی آمریکا وابسته است. در واقع هیچ فیلمسازی که این تعلق در او نیست، نمی تواند چنین فیلمی بسازد. فيلم مانیفست امنیت ملی آمریکایی است که سویه های انسانی و ملی آن در کمال سادگی در یک شهروند عادی گمنام رخ می نماید. شمایل قهرمانی در ریچارد جول پایان فیلم، پررنگ تر است از شمایل قهرمان برآمده از یک نیروی حفاظتی که بمبی را شناسایی می کند. هنر فیلمساز این است که نه تنها این شمایل را تخریب نمی کند بلکه بر او می افزاید و وجه آرمانی به او می بخشد و این یعنی ایستوود قهرمانش را دوست می دارد. جملاتی که ریچارد در اواخر فیلم به مأموران اف بی آی می گوید راهبرد امنیتی کشوری است به نام آمریکا که ریچارد از عمق جان بدان معتقد است. ... تحلیل تکنیکال و نقد کامل فیلم را در وبسایت کاتشو بخوانید.

چاقی ریچارد جول بخشی از وجود کاراکتر اوست و در ریزترین حرکات و گفتار و کردار او تأثیر می گذارد. چاقی این کاراکتر علاوه بر تأثیر بر روی حرکات و کردار ، بر روی شخصیت او هم بی تأثیر نبوده است. دیر عصبانی شدن و دقت در شنیده ها و خوانده ها و آموخته ها در مورد ریچارد بی تأثیر از چاقی او نیست. چاقی و تبعات و خاطرات اش برای ریچارد قصه را به گونه ای می سازد که ریچارد جوئل غير چاق قابل تصور نیست. ممکن است این امر مطرح شود که این فیلم بر اساس یک ماجرای واقعی ساخته شده و چاقی این کاراکتر جزو مستندات ماجرا است. باید گفت که این چاقی به صرف مستند بودن و اعمال شبیه سازی فیزیک چاقی خلق نمی شود. ایستوود و بازیگر غریزی و توانمندش در جزء به جزء صحنه ها، در کوچکترین حرکات دست و پا، در راه رفتن ها و ایستادن ها و آه کشیدن ها و… فیزیک و شیمی چاقی را به تکه ای جدانشدنی از روح اثر تبدیل می کنند. در واقع چاقي ریچارد چاقی خاصی است که او را همچون یک کودک معصوم می نمایاند. کودکی معصوم. که در کنار و زیر سایه ی مادرش زندگی می کند. فيلم در هر لحظه مستعد این است که به برای ریچارد ترحم بخرد اما هوشمندانه و با ارائه ی بموقع جزئیات، شمه ای از جدیت و درایت ریچارد را به نمایش می گذارد. از سویی دیگر رفتار دوربین و میزانسن به گونه ای است که هرگز وجه بامزه بودن ریچارد آن قدر زیاد نمی شود که مایه های کمیک بیابد و رنگ و حالت قهرمان تغییر کرده و شاکله ی قهرمانی اش خدشه دار شود...

"پنهانکاری بیش از حد در روایت" ... حاوی اسپویل: ... فیلم مساله اصلی اش آینده است ولی ما به طور عجیبی، هیچ کدام از آیندگان را نمی ­بینیم. انگیزه و نیت آیندگان برای طراحی الگوریتم و نابود کردن دنیای گذشتگان که اساس فیلم بر آن نهاده شده است را صرفا از طریق یک دیالوگ سیتور در آخرین فصل فیلم می ­فهمیم! به عبارت دیگر، تا نیمه­ ی فیلم ما هیچ نمی ­دانیم که چه اتفاقی دارد می ­افتد. به همین دلیل، ارتباط مخاطب با فیلم قطع می ­شود و فقط اکشن ­بازی­ های نولان در این بازه، فیلم را سرپا نگه داشته ­است. انگار نه انگار که این فیلم قرار است نولانی باشد و نه از جنس فرانچیز «سریع و خشن». این پنهان کاری های اذیت کننده فیلم تنت کاملا فیلم را از آنور بوم می اندازد. برای مثال نولان در طول فیلم از نزدیک شدن به شخصیت مکس یا MaximileN (پسر سیتور و کَت) فرار می کند تا بیننده به آن نزدیک نشود که راز اینکه پسر بچه احتمالا همان نیل در اینده است را تا انتها از چشم مخاطب دور نگه دارد. دقیقا کاری که در پرستیژ با برادران دوقولو ی قصه کرد ولی آنجا تماما این پنهان کاری در خدمت روایت فیلم درآمد و در انتها تاثیر خود را در اصل غافلگیری قصه و مخاطب گذاشت. در فیلم تنت پر شده از این پنهان کاری های غیر حرفه ای که هم پرداخت را دچار مشکل کرده است و هم کارگردانی بد فیلم را به چالش جدی می کشد. "علاقه مندان می تونن نقد و تحلیل کامل فیلم TeneT رو در وبسایت کاتشو بخونن"

xxxحتما بعد از تماشا بخوانیدxxx حاوی اسپویل و بیان مفهوم کلی ساختار فیلم ... برای سهولت در تحلیل فیلم مادر! و رمزگشایی کامل آن، نمادها و استعارات کلی فیلم را باید بشناسید نماد های اصلی فیلم: خاویر باردم (در نقش شاعر / نویسنده) : نماد خدا ، خالق زمین / پروردگار جهان جنیفر لارنس (در نقش مادر/ همسر نویسنده) : نماد مادر طبیعت خانه : نمادی از کره زمین / دنیای ما انسان ها اِد هریس (در نقش مرد میهمان) : استعاره از آدم / حضرت آدم در ادیان ابراهیمی میشل فایفر (در نقش زوج میهمان) : استعاره از حوا / زوج آدم دو برادر در فیلم (فرزندان مرد و زن) : استعاره از هابیل و قابیل دفتر کار نویسنده در طبقه بالا : بهشت / عرش خدا سنگ کریستال : نماد سیب آفرینش / دانه خلقت زیر زمین خانه : استعاره از جهنم کتاب جدید نویسنده : قرآن / انجیل / تورات و … فرزند مادر و نویسنده : منجی دنیا / عیسی مسیح / امام زمان و … طرفداران نویسنده : استعاره از پیروان ادیان الهی : به ویژه مسیحیت تمثیل ، اشارات و استعارات کلی فیلم مادر! بیرون کردن مرد و زن از اتاق نویسنده و مهرو موم کردن اتاق : اشاره به هبوط و رانده شدن آدم و حوا از بهشت توسط خدا کشت و کشتار نیروی های پلیس و نظامیان در انتهای فیلم : استعاره از دنیای پر از جنگ و خشونت انسان ها کشتن فرزند مادر و خوردن تکه های آن : استعاره از نابود کردن پیامبران (به وضوح مسیح) به دست انسان بی کفایت نابودی خانه توسط مادر در انتها : اشاره به عکس العمل طبیعت نسبت به وجود انسان ها بر روی زمین قلب مادر پس از مرگ در دست نویسنده (خدا) : اشاره به همان دانه خلقت و شروعی مجدد چرخه هستی پس از مرگ *دعوت میکنم تحلیل و رمزگشایی کامل سکانس های فیلم mother! 2017 را در کاتشو بخوانید

باید تصحیح کنم نظرتونو ... خانم جون فونتِین لارنس اولیویر نقش اول آقا هستند در این اثر

12 مرد خشمگین سیدنی لومت نه تنها مهمترین فیلم دادگاهی داریخ سینما می باشد بلکه از نظر ساختاری و روایت ، در عین سادگی ، عجیب ترین اثر سینما نیز می باشد. در این روایت دادگاهی دیگر خبری از صحن دادگاه، قاضی و حتی وکیل هم نیست … اینجا داستان حول دوازده نفر در یک اتاق 20 متری می چرخد. مساله فیلم درباه کسانیست که می بایست حکم را صادر و اعلام کنند. فیلم با اتمام آخرین دفاعیات و دادخواهی شروع می شود و در ادامه به مخاطب اجازه ی عبور از درهای همیشه بسته هیئت منصفه دادگاه را می دهد. اینبار بیننده به داخل اتاق می رود و قریب به 90 دقیقه نفسگیر را با 12 مرد سپری میکند. اینبار مساله دفاع یا شکایت از بی عدالتی نیست ، مساله سیاسی و از پیش تعیین شده نیست…اینبار مساله قضاوت است. دوازده انسان برای جان انسانی دیگر تصمیم می گیرند و او را مورد قضاوت قرار می دهند. اعضای هیئت منصفه هر یک از زیستگاه اجتماعی متفاوتی برخوردار هستند و این تفاوت در تصمیم گیری آنها به خوبی قابل لمس میباشد. مطمئنا از “دوازده مرد خشمگین” درسهای زیادی میتوان آموخت. در کنار مباحث قانونی و حقوقی آمریکا، فیلم سرشار از فلسفه، اندیشیدن و طرح سوال های چالش برانگیز می باشد. هنری فوندا به عنوان بازیگر چهره این فیلم، در ابتدای امر نقش تنها فرد مخالف به گناه کار بودن پسر متهم به قتل را ایفا میکند. او در طی داستان با طرح سوالات مهم و اساسی سعی بر اثبات بی گناهی پسر مظنون به قتل پدر دارد. از طرفی در مورد تکنیک و بحث فرمالیته اثر، کارگردانی ، فیلمبرداری و قاب بندی ها به حدی خوب و شگفت انگیز است که در طی زمان فیلم مخاطب به هر یک از این دوازده نفر نزدیک و نزدیک تر شده و رفته رفته همچون این افراد احساس خفگی و تردید می کند. (نقد و تحلیل کامل این فیلم شاهکار رو میتونید در "کاتشو" بخوانید)