چی می‌تونست بهتر از این فیلم در مورد خود زندگی باشه. "گاهی گدای گدایی و بخت با تو یار نیست گاهی تمام شهر گدای تو می شود…" نمی‌دونم چطور دیمن شزل تونسته این میزان از احساسات توصیف نشدنی رو تو لایه‌های لالالند بگنجونه ولی زیباییش در همینه که توصیفش نمیشه کرد. یکجور غم مرموز ولی دلنشین هست که هم شاد هستی و هم دلت میخواد گریه کنی و چون نمی‌فهمی کدوم کار صحیحه یکجور گیجی و سرمستی تو وجودت ایجاد میشه که شبیه به احساس عاشق شدنه.

یک ویژگی خاص تو آثار هیچکاک هست که شاید تا حدی مدیون دوره‌ای هست که اون توش زندگی می‌کرده. فضاها و جو حاکم که فیلمنامه رو روی دور دیالوگ میندازه و آدم از پاس کاری‌های کلامی بازیگرها و میمیک‌های چهره‌ها فوق‌العاده لذت می‌بره. هیچکاک آسمون به رسیمون نمی‌بافه و غرق اکشن‌های کارآگاهی هم نمیشه، یعنی فضا و دوره هیچکاک بهش این اجازه رو نمیده که خیلی همچی رو صرف اکشن‌های ویژه کنه؛ زحمت همچی روی فیلمنامه و بازیگراست و هیچکاک هم اونقدر همچی رو بهم خوب وصل میکنه که همچی رو هم چفت میشه و چرخ دنده فیلم روان و خوب می‌چرخه و آدم از این هماهنگی کیف میکنه. داستان نرم رو قشنگ و بدون ادابازی‌های اضافی میره جلو. Dial M for Murder فیلم خوبیه؛ معقول و تا حدی - تا حدی- منطقیه و بیشتر حالت تئاتر داره چون لوکیشن‌ها به حداکثر -اگر اشتباه نکنم- چهار یا پنج تا محدود میشه اما مگه محدودیت فضا میتونه دست وپای هیچکاک رو ببنده!؟ همچی رو رام میکنه و با همچی هم میسازه.

کاش یک خورده بیشتر فکر می‌کردید در مورد کامنت من بعد پاسخ می‌دادید. منظورم از رشد شخصیتی پدیدار شدن تغییرات عمده مثل تحول کلی شخصیتی نیست که شخصیت A رو به طور کلی تبدیل به شخصیت B کنه کما اینکه اصلا کارنیوال رو کاراکترهاش در حد تیپ بود و اصلا به حد تبدیل شدن شخصیت نرسید هر چند این توقع بود که تو فصل دوم این اتفاق مبارک رخ بده ولی متاسفانه ما تبدیل شدن تیپ به شخصیت رو فقط تو شخصیت منفی داستان یعنی سوفی لانگربن شاهدش بودیم. خب مگه چند سیزن وقت داشت این کاراکتر؟ بقیه کاراکترها خصوصا کاراکترهای اصلی همون تک خطی باقی بودند ولی سوفی به پیچیدگی رسید اون هم در همین فقط تو سیزن دوم. منظور از رشد ایجاد جهان بینی کلی نیست؛ منظور عمق پیدا کردن و تک نبودن و خروج از سطح تیپ بودنه. اطلاعات لازم رو ندارید سکوت کنید.

ریتم تند تبهکارانه جیسون استاتهامی از این فیلم نخواهید! شروع اسپویلر آلرت! کل فیلم داره رو این موضوع مانور میده که آدم‌ها یا ذاتا خوبند یا ذاتا جنایتکار و بد و این نیروهای بالقوه خوب و بد در وجود ما نیاز به یک اتفاق بیرونی دارند که بالفعل بشن. برای همین هم اسم این فیلم شده امیلی خلافکار! فیلم خیلی خوب و منطقی رو این موضوع و شرارت ذاتی کارکتر اصلی کار کرده و مجموع اتفاقاتی که امیلی رو به اون نقطه نهایی رسوند رو با صبر و حوصله نشون داده. پایان اسپویل حقش ۷/۵ بود. وا بدید دوستان! بذارید از هالیوود هم یکم وایب منطقی سینمای اروپا رو بگیریم.

توییتری‌ها خودشون رو با این فیلم خفه کرده بودند. گمان کردم از این فیلم‌های ترند جدیده که تبش یکی دو هفته‌ای می‌خوابه. بعد خودمم این فیلم رو دیدم و اشک بود که از چشمام جاری می‌شد! اصلا روحم یک جلای دیگه‌ای پیدا کرد! اگه فضاهای پرتنش رو می‌پسندید نبینید. اگه صبورید و دیالوگ محورید ببینید. یک فیلم شدیدا هارت بریکه.

پاشنه آشیل سریال‌های فانتزی مثل کارنیوال رو اینه که فصل اولشون به دلیل فضای نو و جدیدی که داره به شدت جذاب هست اما تو فصل‌های بعدی این فضا برای بیننده دیگه نو نیست و مخاطب حالا چشمش به روند داستان و رشد شخصیت هاست. فصل اول این سریال با وجود موجودات خیالی و پری و فُن و ... و فضای دارک و نوآر و ویکتوریایی خودش خیلی جذاب و خوب بود؛ پاش نشستیم و از ترکیب فانتزی و نوآور و تاریخ که به زیرکی در بستر این سریال به شکل و شمایل دیگری روایت می‌شد لذت بردیم و بی‌صبرانه منتظر فصل دوم بودیم اما فصل دوم واقعا ناامید کننده بود. برای خودم و طرفداران کارنیوال رو متأسفم. فصل دوم تقریبا همون تکرار فصل یک بود البته با روند رو به ضعف. داستان چند جا نقص غیر قابل چشم پوشی داشت؛ شخصیت‌ها کماکان همون‌ها بودند بدون اینکه بعد از صرف یک فصل که به دید منه مخاطب دیگه آشنا هستند همون حرف‌ها و همون اعمال رو داشتند و دریغ از ذره‌ای رشد یا تغییر در شخصیتشون. فایلو همون بود، وینیت همون بود و شخصیت‌های فرعی، اپسیلونی رشد شخصیتی کرده بودند. تنها پرداخت شخصیت‌های منفی بهتر بود و پیچیدگی شخصیتی بهتری ازشون ارائه شد که اونم به برکت عنصر پیش بینی ناپذیر بودن سریال که در این مورد کاملا نا به جا استفاده شده بود فرصت بسط و توضیح پیدا نکردند. جلوه‌های ویژه هم نسبت فصل اول خیلی مصنوعی‌تر شده بود و هیولاهای داستان آدم رو یاد فیلم‌های تخیلی می‌انداخت که اوایل سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۸ تو اروپای شرقی ساخته می‌شد. همه این‌ها البته می‌تونست در سایه داستان پردازی قوی‌تر نادیده گرفته بشه که متأسفانه این سریال همه رو ناامید کرد. ممکنه فکر کنید کارنیوال رو مگه چی کم داشت؟ بازیگران خوب و شناخته شده، کانسپت و فضای داستانی بالقوه‌ای که می‌تونست نقطه پروازش باشه، زمان لازم برای پرداخت بهتر! کارنیوال رو تو دام تکرار و ضعف داستانی افتاد و نتونست بعد از چند سال از پس انتظارات مخاطباش بر بیاد.

میشه با خانواده دید؟

آن هنگام که بدان پی بردی ما را نیز مطلع گردان تا با فرجام آن ما نیز از جمله نیک بختان باشیم. سپاس تو را.

والامووی عزیزتر از جان! راستش من خودم سریال کره‌ای اونقدر نمیبینم ولی مامانم دوست داره. تا حالا سه تا سریال کره‌ای دوبله از شما دانلود کردم و براش گذاشتم. سرگرمیش همین سریال‌های کره‌ای هست که شما میذارید و کلی باهاشون سرگرم میشه. اسم سایتتون رو هر وقت می‌شنوه مگه خدا خیرشون بده. خواستم ازتون تشکر کنم و بخوام که بیشتر سریال‌های کره‌ای دوبله بذارین. شاید خودتون هم ندونید که چقدر عزیزید.

یکی از بهترین مینی سریال های سیاسی که باب میل همه نیست ولی اگه سریال های سیاسی مربوط به جنگ سرد رو دوست دارین حتما توصیه میکنم ببینید. مرسی از والامووی عزیز که دوبله این سریال رو هم گذاشته.