برای خنگ بودنش کفایت میکنه نه ضعیف بودنش!

کلا دوبلور خوب برای ساول/جیمی انتخاب نمیکنن که صداش بهش بیاد. میثم نیکنام در مقایسه با ورژن اصلی خیلی لاتی حرف میزد و حکیمی هم تو دوبله جدید خیلی خشک و رسمیه. قبل از اینکه برکینگ بد دوبله بشه من همیشه تصور میکردم ایده آل ترین گزینه برای ساول گودمن منوچهر والی زاده هستش، بعد از اونم یا چنگیز جلیلوند خدابیامرز یا سعید مظفری که بدبختانه هیچکدوم رو انتخاب نکردن!

اینجور صحنه هاش نسبت به برکینگ بد خیلی کمتره مخصوصا تو فصل های ابتدایی، تا اونجاییکه یادمه فقط تو فصل پنج و شیش چندتا صحنه برهنگی جزئی داشت

با یه حرکت پوست جانی استورم رو کند!

خیلی ها دیدم انتقاد کردن ولی بنظرم قدرت خیلی زیاد کاساندرا نووا و به اصطلاح overpowered بودنش برای این فیلم با عقل جور در میاد. وقتی قهرمان های فیلمت هردو نامیرا هستن، باید اتفاقا با یه خبیثی بجنگن که تنش و ریسک رو براشون بالا ببره

بادی هارور یک ساب ژانر هست در ژانر وحشت که خیلی ساده بخوام بگم اساساً حس ترس و چندش در مخاطب رو از طریق نشون دادن به فنا رفتن هرچه تمام تر بدن شخصیت هاش ایجاد می‌کنه. منظور از به فنا رفتن هم باد کردن و پوسیدن و قطع عضو و انگلی و عفونی شدن و عضو و گوشت اضافه دراوردن و... هست پس آره حال بهم زنه! فرقش با فیلم های زامبی از نظرمن تو اینه که یه وجه روانشناختی هم داره چون شخصیت های اصلیش اغلب مرده متحرک نیستن و شما تا آخر مسیر داستان و درحالی که این تغییرات فیزیکی داره براشون رخ میده از حالات روحی و روانیشون هم آگاه هستی. دیوید کراننبرگ فیلم تو این سبک زیاد ساخته.

بیشتر اینا، هم تزریق این سیاست ها تو صنعت سرگرمی و هم عصبانیت هایی که در واکنش بهشون هست بخاطر جو ملتهب سیاسیه و اینکه هر جریان اونیکی رو تهدید وجودی برای خودش میبینه به جای اینکه در عین نظر مخالف داشتن با هم همزیستی کنن. بحث نژاد رو قدیما عموم مردم زیاد اهمیت نمی‌دادن ولی بحث قهرمان زن اصلی تو ژانر اکشن همیشه بگیر نگیر داشته، فیلم های خیلی خوب بوده و فیلم های خیلی بد هم بوده منتها یه هشت نه سالی هست که فارغ از کیفیتشون جنجال برانگیز میشن چون یه عده حس میکنن مردان دارن جایگزین میشن و تو این فیلم ها زنها قوی تر و باهوش تر از مردان نشون داده میشن و سر همین مردستیزیه بحث رو حیثیتی میبینن. اما درکل بنظرمن هنوز آزادی انتخاب هست و اینجور نیست که همه چی ووک شده باشه، مثالش همین بازی جدید وارهمر و بعضی از فیلم های پرفروش این سالها مثل تاپ گان و... از اون طرف مثلا باربی هم بوده ولی مهم اینه که شما حق انتخاب داشتی بین اون و یه فیلم دیگه. به شخصه برای من مهم کیفیت اثره و لذتی که ازش می‌برم. اگه باهاش حال کنم، جنسیت و نژاد و گرایش جنسی شخصیت هاش برام اهمیت زیادی نخواهد داشت.

گریم و میکاپ هم یادم رفت بگم، خیلی عالی بود و بنظرم میتونه نامزد اسکار هم بشه در این شاخه

اینجور فیلم هارو به دلایل زیاد که اشاره میکنم خیلی ها نمی‌پسندن ولی تو ژانر خودش که Body Horror هست جزو فیلم های خوب محسوب میشه. ایده و طرح داستانیش برام جالب بود. یه جاهاییش آدم رو یاد مگس دیوید کراننبرگ میندازه، یه جاهای دیگه یاد قوی سیاه آرونوفسکی. اون آخراش هم یاد بازی Inside افتادم و یه خورده هم یاد فیلم کری! فیلم اما به این دلیل به درد همه نمیخوره چون اولا خیلی چندش آوره و جدا از خون و خونریزی ها و نشون دادن آسیب و دفرمه شدن بدن ها و بطور کلی خشونتش، افکت های صوتی و کلوزآپ های تصویر هم دست به دست هم دادن تا سکانس هایی مثل غذا خوردن یه شخصیت یا آشپزی یه شخصیت دیگه رو کاملاً حال بهم زن کنن. کارگردان هم گویی یه جور وسواس بیمار بیمارگونه داشته برای نشون دادن هرچه بیشتر یه اندام بخصوص بطوری که چندین صحنه و حتی یه سکانس کامل رو وقف نشون دادن این عضو بدن کرده! درکل من از اونایی نیستم که با چهارتا «اَس شات» دچار بحران های روحی و عقیدتی بشم ولی تو این فیلم حقیقتا زیاده روی کردن و تا آخر هم دست برنمیداشتن!! اون موسیقی الکترونیک و وایب شبیه به موزیک ویدیو های ده پونزده سال پیش که صحنه های مربوط به سو داشتن هم من زیاد باهاشون حال نکردم و برام سر درد آور بودن، جذابیت مارگارت کوالی هم کمکی به بهبود این صحنه ها نمی‌کرد. یه جاهایی هم نمیدونم فقط من اینطور حس کردم یا فیلم می‌خواست در عین بی‌رحمانه بودنش یه خرده طنز هم باشه! تو بحث پیام های اخلاقی میشه گفت حرف های خوبی برای گفتن داره و تبعیض سِنی و ظلم به زنان در اینجور شرایط و محیط های شغلی رو نشون میده؛ البته تمام شخصیت های مرد فیلم یه مشت آشغال و هول رقت‌انگیز هستند ولی فیلم نشون می‌ده خود الیزابت و‌ سو هم خیلی در آسیب های جبران ناپذیر زدن به خودشون نقش دارن و گفتمان فیلم در نهایت یه طرفه نیست. جا داره از بازی خوب بازیگران مخصوصا دمی مور هم تقدیر کرد. 7 از 10

مسیر بازگشت نیکلاس کیج به فیلم های منتقد پسند با این فیلم شروع شد