فیلم قشنگی بود،کمدی ای بود که توش خیلی حرف ها داشت 8 از 10

داستان یک معلم شهری که میفرستنش به دورافتاده ترین روستای بوتان برای تدریس هیچ چیز خاصی نداره،همون کلیشه هایی که تو همچین داستان هایی هست،فقط منظره های قشنگ میبینید تهشم که دیگه هیچی،هیچی ندارم برای ته فیلم بگم من 5 از 10 میدم،بخاطر منظره ها و دوتا دیالوگ توی فیلم

نه،اینجا هیچی سانسور نمیشه،صحنه ای هم نداشت،در حد 5-6 ثانیه س

من اگه برم اون دنیا خدارو میکشم،دادگاهشو از قبل برگزار کردم تموم شده رفته :D . نه به خشونت علیه مردان واقعا :D

یه چیزایی گفتم که خودمم بعد از خوندنشون حیرت زده شدم :D نویسنده ی فیلم هم بخونه باورش نمیشه انقد معنی میشد پیدا کرد از نوشته ش :D . چشم،یه جوری کارشو میسازم درس عبرت بشه برای همه :D

احسان جان زودتر میگفتید مشکل شخصی دارید با مارگو منم انقد ازش دفاع نمیکردم میگفتم بله باید کشته میشد :D مرگ بر مارگو و مارگو ها اصلا :D من یکم ادیت ویدیو و جلوه های ویژه بلدم ، پایان فیلم رو تغییر میدم مارگو رو میکشم براتون (دیوید بکام هم نمیخواد بیاد هزینه کنه ، من هستم) :D

احسان جان جای شما در قلب منه،خیلی نظراتتونو در مورد موضوع ها و فیلم های مختلف خوندم و خیلی هم ازشون لذت بردم،تا حدودی هم با اخلاق و شخصیتتون آشنام،میدونم کسی هستین که میشه از هم صحبتی باهاش لذت برد اون ویژگی های اخلاقی خودمو برای این گفتم که راحت نظر منو نقض کنید و به چالش بکشید ;) . در مورد پلتفرم خیلی میشه صحبت کرد،واقعا فیلم خوبی هست هم از نظر ساخت هم موضوع سه بار اون فیلم رو دیدم در مقابل منو رو فقط یکبار دیدم و دیگه نخواهم دید (منو یک پراید با موتور بنز هست،موضوع خیلی بزرگتر از چیزی هست که ساخته شده) در حالی که پلتفرم که همه چیزش درست و به جا هست . در مورد مارگو میخوام اینجوری بگم:مارگو نماد آدم عادی ای هست که متوجه شده هنر واقعی چیه،همونطور که ما مردم عادی تشکیل شدیم از مجموعه ی خطا ها و درستی ها (دوست دارم بگم نماد ما آدم های عادی هست،چون آخرش ما هم متوجه خیانتمون به هنر میشیم) اما بخاطر نگرش و تفکر درستی که پیدا کرده لایق ادامه پیدا کردنه این بخش از حرفام ، (همه چیز استعاره هست ، مرگ پایان فیلم واقعا مرگ نیست ، حذف فیزیکی نیست ، بلکه رها شدنه رهایی از تقلید کورکورانه (آشپزها) رهایی از تجاری سازی هنر ( سرمایه گذار) رهایی از مادی گرایی …) برداشت شخصی من از فیلمه ، همین برداشت بهم میگه کسی که فهمیده هنر واقعی چیه نباید حذف بشه تا این هنر شناسی رو نشر بده،که اگر جایی یه اثر به اصطلاح هنری دید که با روح هنر در تضاده آگاه باشه و چند نفر دیگه هم آگاه کنه تا جلوی رشد این آثار ضد هنری گرفته بشه (یه جورایی فرهنگ سازی) آشپز همه ی کسایی که به نوعی باعث نابودی هنر واقعی شدند رو جمع کرده تا با از بین بردنشون باعث شکوفایی هنر واقعی بشه، مارگو جوانه ی این شکوفایی شده با درکش،خیلی بده که از بین بره،باید بمونه و رشد کنه،ذاتش مهم نیست،میخواد این نگرش جا بیفته،دنبال اصلاح ضخصیتی آدما نیست (نظر منه ممکنه غلط باشه) . سفارش غذای مارگو هم استعاری هست توی اتاقی که پشت در نقره ای بود سرآَشپز با همبرگر درست کردن خوشحال بود،اینجا میخوام مثال بزنم و معادل سازی کنم همبرگر ---> سینمای کلاسیک (یا حداقل هنر فاخر) سرآشپز ---> سینما (خالق هنر) تا وقتی به سینما میگن فیلمی بساز که فروشش زیاد باشه و مردم هم بدون توجه به محتوا فروش رو بالا ببرن ، سینما مریض میشه (مثل سینمای ایران ،هالیوود شاید سالی یدونه فیلم خوب ارزنده تولید کنه،ولی سینمای ما هییییییییچ) حالا ما به عنوان کسی که درد سینمارو فهمیدیم بگیم ما این چرندیاتو نمیخوایم (با علم به این که فهمیدیم اگر فیلم کلاسیک بسازه حالش خوب میشه و مریضیش از بین میره) بهش میگیم کلاسیک بساز،بدون هیچ حرف دیگه ای که برو اونی که دوست داریو بساز... من میدونم اینو دوست داری و وقتی من بگم این رو درست کنی لذت بیشتری میبری که هدف مورد علاقه ت خواسته ی منم هست،اگر بگم به انتخاب خودت تهش پیش خودت میگه نظرمو تحمیل کردم (یکی به من بگه نیمرو درست کن و من بهترین نیمرویی که خورده رو درست کنم خیلی حس خوبی بهم دست میده تا وقتی بگه هرچی خودت دوست داری درست کن،یه بی تفاوتی توش داره،مگیه مهم نیست فقط درست کن بخورم برم)

یه چیزی از شخصیت خودمو بگم براتون احسان جان،من عاشق اینم که نقد بشم،هرجا ازم تعریف بشه لبخند میزنمو میرم ولی وقتی نقدم کنن با ذوق و شوق و لذت میشینم و به او نقد گوش میدم با تعریف و تمجید پیشرفتی حاصل نمیشه،این نقده که سازنده س برای همین خیلی نقد شدنو بیشتر از تعریف شدن دوست دارم... در رابطه با تجربه ی شخصیتون ، خیلی خوشحالم که سالمید و در کنارمونید ، به شخصه معتقدم برای انجام کاری متولد میشیم و تا اون کار رو انجام ندیم نخواهیم رفت در جواب "آیا شما می پذیری عدالت چشمش رو روی خطاهای این افراد ببنده صرفا به خاطر نبوغ شون در جلسه دادگاه؟ آیا هوش بالا حکم مرگ رو می تونه بشکنه؟" میتونم تا صبح فلسفه ببافم و عدالت رو به چالش بکشونم ، ولی در قالب این عدالتی که ساخته ی ماست و میشناسیمش،نه نمیپذیرم اما،مارگو اصلا تو لیست نبوده ، مرگش نا عدالتی بزرگتریه ، درحالی که سرآشپز خیلی مشتاق به کشتن مارگو بود ، به مارگو هم حق انتخاب داد که بین مشتری ها بمیره یا بین آشپزها اما اون لیست 12 نفری ، لیست کسایی بود که خوشبختی رو از سرآشپز گرفته بودن،مارگو خوشبختی رو دوباره به سرآشپز برگردونده بود،سرآشپز یه همبرگر فروش بود که از همبرگر درست کردنش لذت میبرد و نرش اون همبرگر بود تا اینکه سرمایه گذار میاد و اون رو سرآشپز این رستوران میکنه،سفارش اون همبگر اصلا تحقیر کننده نیست،به هنرمند میگه بیا و هنرتو به نمایش بذار،هنری که خودت دوستش داری و تحمیلی نیست وقتی فیلم داره میگه همه ی کسایی که هنر رو با کج فهمی یا نگاه صرف تجاری به نابودی کشوندن باید از بین برن نمیتونه کسی که حالا هنر واقعی رو درک کرده رو از بین ببره همه چیز استعاره هست ، مرگ پایان فیلم واقعا مرگ نیست ، حذف فیزیکی نیست ، بلکه رها شدنه رهایی از تقلید کورکورانه (آشپزها) رهایی از تجاری سازی هنر ( سرمایه گذار) رهایی از مادی گرایی .... برای همین مارگو زنده موند . در مورد مرگ پیرزن،اصلا بحث خیانت و این چیزا نیست،پیرزن فقط با بودنش باعث صنعتی تر شدن هنر شده (ناخواسته) مثل مردمی که برای یه فیلم بی ارزش صف میکشن و باعث فروش بیشترش میشن درمورد مرگ مدیر برنامه ، چون حافظه ی خوبی ندارم اگر اشتباه میگم بهم بگید ، فکر کنم مدیر برنامه نقش مهمی در انتخاب نقش برای بازیگر داستان داشته و مدیر برنامه بوده که باعث شده اون بازیگر اون نقش رو فقط بخاطر پولش بپذیره... . Platform VS Menu دوتا دنیای متفاوتن،دوتا حرف مختلف پلتفرم رو حتی اگه بدون صدا و زیرنویس هم ببینیم متوجه حرف فیلم میشیم ولی منو رو نه،بعد دیدن فیلم من مصاحبه های کارگردان رو خوندم تا بفهمم چی دیدم! پلتفرم حرف ساده ای رو میزنه ولی منو حرفش یکم پیچیدگی داره (هرچند که از مدل ساخت منو خوشم نیومد) درک این موضوع برای اکثریت راحته که اگر هرکسی به اندازه ی نیازش برداره ثروت/امکانات به همه میرسه ساده س این حرف ساده هم میشه نشونش داد ولی اینکه بخوایم بگیم این چیزایی که امروز بهش میگید هنر بیشتر ضد هنره و باعث نابودی هنر هست یکم سخته این نقاشی های مسخره رو دیدین که رنگ ریختن روی بوم فقط؟ با قیمتای بالا فروخته میشن و کلی تفسیر عجیب هم ازشون میکنن و کسایی که فاز هنری برمیدارن ساعت ها با چشمای خیس از اشک ذوق نگاهشون میکنن و به به چه چه میکنن... به اینا میشه نمیشه خیلی ساده گفت این هنر نیست و این استقبال فقط به نابودی هنر منجر میشه ولی حق با شماس،خیلی بد ساختن این فیلمو حرف به این مهمی باید خیلی بهتر از این زده میشد یه کتاب راهنما میخواد دیدن این فیلم :D این قسمت از صحبتاتون " به عنوان مثال منتقد مرد بعد از اعلام سرآشپز به راحتی منتقد خانم رو رها کرد یا علیرغم دیسیپلینی که برای خودش قائل بود، در لونه مرغ ها پنهان شد. در صحنه ای دیگر 3 دوست اختلاس گر علیرغم رابطه دوستانه شون در میز، در هنگام فرار همدیگر رو پس می زدند." میخواد بگه همه ی این ثروت،پرستیژ یه پوسته هست،ظاهرسازیه

خیلی ممنونم احسان جان،لطف دارید فیلم Platform واقعا قشنگ هست،پیچیدگی بیان نداره همین کار رو برای ساخت و گرفتن اکت های مناسب آسون میکنه اینجا فیلم تماما با استعاره و نماد پیش میره و وقتی فیلم استعاری باشه دیگه نمیشه خیلی توقع منطق ازش داشت دونه دونه جواب سوال هارو بدم 1- اون پیرمرد یه آدم هوس باز هست و که به زنش خیانت میکنه و با زن های مختلفی اونجا اومده قبلا و یادشم نیست چندبار اونجا اومده و براش مهم هم نبوده (مشتری ای که براش مهم نیست چی مصرف میکنه استعاره از مخاطبایی هست که براشون مهم نیست چه فیلمی میبینن و کمک میکنن به فروش بالای فیلمای بی ارزش (فیلم یا هر اثر هنری ای ) ) انگشتی که قطع شد انگشت حلقه ی ازدواج بود،اون حلقه نماد تعهد هست و خیانت هم با تعهد در تضاده ، پس بهترین انتخاب برای قطع شدن هست چون سرآشپز میدونه این مرد هیچ تعهدی به زنش نداره . صحنه ی فرار نوار پر کردن بود ، میگم خیلی منطقی نیست فیلمی که پایه ش استعاره هست آشپز ها هم همه عین روبات بودن ، همه تقلید کننده بودن و از خودشون هیچ خلاقیتی نداشتن (مثل هنر امروز ، خیلی مشهود تر سینما) 2-اون مدیر برنامه و تمام اون 12 تا مشتری همه کسایی بودن که خودشونو به پول فروخته بودن و براشون مهم نبود چی کار میکنن و از نظر آشپز مستحق مرگن همسر اون پیرمرد هم به نوعی ناخواسته داشت به این جریان کمک میکرد که کارهای بی ارزش بیشتر فروش کنن مارگو اگر نجات پیدا کرد بخاطر این بود که راه نجات رو پیدا کرد خوشبختی به پول نیست ، به کاریه که بهش علاقه داری و انجامش میدی ، حتی اگه یه همبرگر ساده باشه و لذت درست کردن یه همبرگر ساده رو دوباره به سرآشپز داد بازم مثال بزنم ، من عاشق سینمای کلاسیک هستم ، وقتی میبینم اکثریت دنباله روی سینمای چرتو پرت امروزن ازشون ناامید میشم،وقتی یه نفرو میبینم که اونم عاشق همون سبک با ارزش هنر هست کل وجودم نورانی میشه و اون شخصو عزیز میدونم حتی اگه گذشته ش سیاه باشه مارگو هم خودشو به پول فروخته بود ، پول میگرفت با پسرا دیت میرفت (شاید از پیرمرد هم پول گرفته بود قبلا و باهاش جایی رفته بود،من خیلی فیلمو یادم نمیاد ولی فکر کنم چیزی از گذشته ی مارگو و پیرمرد بهمون نگفت) ولی اصلا مارگو توی لیست سرآشپز نبود که بخواد مستحق مرگ باشه یا نباشه اما همین که تونسته بود راز سرآشپز رو بفهمه در حالی که بقیه در جهل خودشون مونده بودن قابل احترامه و مستحق مرگ نیست،چون هنر واقعی رو درک کرده برعکس بقیه باید یه فرقی بین هنر شناس و اینایی که ادای هنرشناسی درمیارن باشه

cell_ehsan احسان جان عزیز من در مقابل شما درس پس میدم،خیلی خیلی ممنونم از این همه لطف و تعریفتون با شما کاملا موافقم که پتانسیل داستان خیلی بیشتر از چیزی بود که عوامل ساخت نمایش دادن منم یک بار دیدم این فیلمو و قطعا دیگه نمیبینمش،فیلم های معنا گرا تمام تمرکزشون روی حرفی هست که میخوان بزنن و خیلی نمیتونن قلب و چشم بیننده رو تصاحب کنن ولی داستانش و دغدغه ی نویسنده رو خیلی دوست داشتم ، با اینکه خیلی حرفشونو پیچیده زدن در گفتگوی جذاب قبلیمون حرف من و شما هم بود که سینما فقط سینمای قبل سال 1990 و هنر امروز فقط یه کالبد تهی از روح هست خیلی خوشحالم که نقدمو خوندید و نظر دادید