این دو قسمت اول اونقدر شاخ نبودن. معلومه فیلمسازا بیشتر به ساختن هیولا میولا علاقه دارن تا گفتن یه قصه خوب.

عالی بود. از فیلم قبلی این مجموعه یعنی X خیلی بهتر، دیوانه وار تر و استایلیش تر بود. با بازی محشر میا گاث و کارگردانی دقیق تی وست، قشنگ میره زیر پوستتون و تاثیرش رو میذاره. کاراکتر "پرل" وحشتناکه ولی به نظرم میشه خیلی جاها باهاش همذات پنداری کرد. یه کم سکانس مونولوگ گویی اواخرش شاید طولانی بود ولی منی که از 2020 به اینور چندان دل خوشی از سینما ندارم، اونقدر تاثیرگذار بود که اعتراضی نداشته باشم. امسال سال بسیار خوبی برای فیلم های ترسناک بود ولی این فیلم یکی از بهترین های دهه جدیده. 10/10

اولا که به این نمیگن "انیمه" دوما که توی استوری سر همه‌ی انیمیشن هاست.

خوب بود، عالی نبود. انتظارم بیشتر بود. آخرش ممکنه برای شما یه "خب که چی؟" باقی بذاره. از نظر استایل جالب بود و از فیلم های هیولایی دهه 30 و 40 کمپانی یونیورسال الهام می گیره (من خودم قبلش چند تا شو دیدم مثل the wolf man (1941) و creature from the black lagoon) ولی در نهایت آنچنان استفاده ویژه‌ای از این استایل نمی بره. داستانش بسیار ساده و لایت و تیپیکال فیلمای دیزنیه، اما همونطور که گفتم مهمتر از همه بعدش برای شما روشن نمیکنه که این فیلم چه هدف و آینده‌ای داره. هرچند با وجود این قسمت ویژه میشه به اتفاق افتادن پروژه ی the midnight sons در ادامه فیلم های مارول امیدوار بود که تعدادی از شخصیت های سوپرنچرال و دارک مارول از جمله دکتر استرنج، گوست رایدر، مون نایت، گرگینه در شب، پانیشر، موربیوس، بلید و... دور هم جمع میشن و یه پروژه گوتیک ترسناک باحال رو شاهد میشیم. (البته اگه خرابش نکنن) 7/10

این فیلم مخاطب عامه نیست و با اینکه مشخصا داره زندگی مریلین مونرو رو روایت می کنه، از خیال و عناصر بصری و سینمایی استفاده می کنه، که با دیگر فیلم های بیوگرافی معمول که میشناسید متفاوتش میکنه. نقاط مثبتش فیلمبرداری، موسیقی، اتمسفر سازی، بازی بازیگر ها و همچنین جاه‌طلبی و دید هنری کارگردان برای ساخت یک اثر هنری از زندگی این آدمه، تا فقط یک روایت عادی. نقاط منفیش اینه که فیلم بیشتر روی تجربیات منفی مریلین و سوء استفاده هایی که ازش به عنوان زن جذاب و سمبل زیبایی میشده تمرکز داره تا زندگی حرفه ای-هنری و اهمیتش در دنیای سرگرمی، و همچین هوش و ذکاوت و آی.کیوی بالای او که اصلا در فیلم نشون داده نمیشه. همچنین کاراکتر های ثانوی به خوبی معرفی ‌نمیشن، و فیلم بدون دلیل خاصی بین رنگی و ‌سیاه‌و‌سفید سوئیچ می کنه. در مجموع فیلم غمبار و متأثر کننده ایه و ممکنه تحملش برای بسیاری سخت باشه، ولی به نظرم فیلمی نیست که راحت ازش گذشت و حداقل به خاطر تلاش چندین ساله کارگردان برای ساخت یک اثر آرتیستیک باید برای حداقل یکبار تماشاش کرد. 7/10

قسمت 4 رو دیدم. بد نبود به نسبت. سرگرم کننده بود، هرچند بی محتوا و بی مغز بود.

نمی دونم فقط من اینطوری ام یا این فصل جدید به معنای مزخرفه! واقعا این سه قسمت فاجعه بودن. چیزی که من از قدیم یادمه، ریک و مورتی علاوه بر داستان های جذاب (که این فصل از فقدانش شدیدا رنج میبره)، همیشه قسمت های کمدی و جوک های بامزه ای داشت که کشش داستانو زیاد میکرد. ولی این فصل این شوخی ها به طرز عجیبی بی مزه هستند و هیچ کدوم نمیشینن، من حتی تلاش هم می کنم نمی تونم کوچکترین لبخندی بزنم. من که ادامه سریال رو بی میل دنبال میکنم، به امید اینکه خلاف انتظارم ظاهر شه.