معدود ریبوت ها و بازسازی هایی بر اساس کمیک ها و کارتون های نسل ما (نسل ما سختگیرها، غر زن ها و ریزبین ها و هیچ وقت راضی نشو ها! ) وجود دارند که به دل می نشینند و کاخ خاطراتمان از آن لحظات نوستالژیک را در ارز یک ساعت و نیم، کمی کمتر یا کمی بیشتر ویران نمی سازند. "آشوب جهش یافته ها" یکی از آن ها است. شاید این اثر قادر نباشد به عظمت و زیبایی آن کاخ با شکوه بی افزاید اما به هیچ وجه آن را ویران نمی سازد. حتی لحظاتی وجود داشت که مرا برد به آن تابستان های گرم که به عشق روشن کردن سگا و فوت کردن در خشاب و کاتریجش، صبح خیلی زود بیدار میشدم تا آنجلو را انتخاب کنم و چند مرحله ای جلو بروم و منتظر بیدار شدن برادرم باشم تا او هم با من همراه شود. حقیقت این است که این اثر پکیجی است از نقاط قوت بی شمار اما با داستانی کاملا تکراری. پکیجی شامل استایل و گرافیک جذاب، دوبله قوی، کارگردانی خوب، روایت عالی، اکشن بی نقص و ... هر چند که سعی شده تا ابعاد جدیدی از قهرمان های ما به تصویر کشیده شود، اما به هیچ عنوان موفقیتی حاصل نشده و حتی میتوان گفت که به روایت اصلی لطمه وارد کرده است؛ درست برعکس شخصیت منفی اصلی که کاملا ساخته ی عناصر سازنده است و در هیچ یک از کامیک ها یا مجموعه های این اثر وجود ندارد اما کاملا کارکتری جذاب و با پتاسنیل بالا از آب در آمده. با همه ی این اوصاف اگر نخواهم دهه شصتی (!) نظرم را بیان کنم؛ قطعا با اثری خوش ساخت و ارزشمند در دنیای لاک پشت های نینجا طرف هستیم و حتما ارزش دیدن دارد. پس کمی از ذات سختگیر دهه شصتی خود فاصله بگیرید و با نگاهی آپدیت شده و کمی ملایم تر به تماشای این اثر بنشینید.

مردی به نام اتو از آن دست فیلم هایی است که به تک تک سلول هایتان رخنه خواهد کرد؛ کمتر اثری قادر است در لحظه ای اشکتان را در بیاورد و درست در همان لحظه لبخند را بر روی لبانتان بنشاند. مردی به نام اتو داستانی است به ظاهر ساده که شاید هر روزه در هر نقطه ای از دنیا در حال رخ دادن است اما کسی از آن خبردار نمی شود، داستانی که میتوان از آن چیزهای زیادی آموخت. درس عشق و وفاداری، انسانیت، بی تفاوت نبودن نسبت به اطراف و اطرافیانمان و ... بدون شک بین موج عظیمی از فیلم های بی سر و ته و پرخرج که تنها هدفشان فروش در گیشه ها و در آمدزایی برای تولید کنندگان و ناشران است، مردی به نام اتو مانند الماس میدرخشد. توصیه میکنم این فیلم را درکنار عشق، همسر، مادر، پدر و یا دیگر افراد خانواده که از صمیم قلب دوستشان دارید ببنید و از دیدن این فیلم در کنار هم لذت ببرید.

برای لذت بردن از تماشای جان ویک چهار، چهار پیش شرط وجود دارد: 1- منطق را به کلی کنار بگذارید! دنیای جان ویک درست در مرز واقعیت و خیال ایستاده، در دنیای جان ویک بسیاری از قوانین علمی و فیزیکی نقض میشوند و این در قسمت های قبلی هم وجود داشته. البته که در این قسمت تن و بدن انیشتین و نیوتن در آرامگاه هایشان به لرزه در آمده؛ اما فرنچایز جان ویک هیچ ادعایی برای واقعی بودن دنیا و قوانینش نداشته است! پس به دنبال قوانین علمی نباشید و از صحنه های اکشن لذت ببرید؛ چرا که به طور معمول هیچ فیلم اکشنی به طور کامل قادر نیست قوانین دنیای واقعی را رعایت کند. 2- عاشق بازی های رایانه ای باشید. در تک تک صحنه های اکشن این فیلم، الگو برداری از بازی های رایانه ای مشهود است. برای مثال در یکی از سکانس های درگیری جان ویک با دشمنانش، شاهد نمایش آن از زاویه ای کاملا ناملموس و از بالا هستیم که شما را به یاد بازی های ریل تایم تاکتیکز نظیر دسپرادوس یا متال گیر می اندازد. در سکانسی دیگر جان ویک در یک کلاب با دشمنانش مبارزه میکند و اگر با عنوان مکس پین و یا سیفو آشنایی داشته باشید قطعا به تشابهاتشان پی خواهید برد. حتی رفتار سیاهی لشگر حاضر در کلاب هم به مانند ان پی سی های بازی های رایانه ای هستند. 3- تمامی قسمت های قبلی را دیده باشید و بخاطر داشته باشید. دیدن جان ویک 4 بدون دیدن قسمت های قبلی، مثل خوردن صبحانه بدون چای است! شما همچنان قادر خواهید بود کلیت داستان را متوجه شوید اما آیا خوردن صبحانه بدون چای دلچسب است؟! دیدن قسمت 4 بدون اینکه قسمت های قبلی را دیده باشید و بدون آشنایی به دنیای این فرنچایز به شدت از لذت تماشای این فیلم خواهد کاست. بنابراین توصیه میکنم اگر قسمت های قبلی را ندیده اید، دست نگه دارید و ابتدا به سراغ قسمت های قبلی بروید. 4- ریزبین باشید! تنها با ریز بینی میتوان از نکات ریزی که در جای جای صحنه پردازی های پر زرق و برق فیلم تعبیه شده اند باخبر شد. پس با دقت و با حوصله فیلم را ببینید. تابلوهای روی دیوار، لوکیشن ها و حتی اتوموبیل ها میتوانند در خود ایستراگ هایی را مخفی کرده باشند. پس فیلم را با حوصله و با دقت کامل ببینید و از کشف کردن این ایستراگ ها لذت ببرید.

برای کسانی که مردد هستند برای دیدن این سریال: سریال جانشینی درامی است که سعی دارد چهره واقعی انسان های غرق شده در پول، قدرت و فساد را در دنیای امروز و از زاویه ای نو و در قالب یک خانواده ثروتمند و قدرتمند آمریکایی به تصویر بکشد. خانواده ای که روابطشان آمیخته شده با خیانت، بی مسئولیتی، بی مهری، فساد اخلاقی، دروغ، اعتیاد و ... چرا که در درون این خانواده یک "بازی تاج و تخت" در جریان است و هر یک از آنها در تلاش برای رسیدن به قدرت بیشتر هستند. روند سریال کاملا صعودی است و شاید در چند قسمت اول گیرایی لازم را نداشته باشد؛ اما اگر کمی حوصله به خرج بدهید، صبرتان بی پاداش نخواهد بود! دیالوگ هایی که میان کارکترها رد و بدل میشود درخشان هستند و بی پرده و عریان روابط فاسد سیاست مداران و قدرتمندان را در پشت پرده بازگو میکنند و برخی از آن ها شما را به فکر فرو خواهند برد. هیچ کدام از کارکترهای داستان دوست داشتنی نیستند (حداقل تا فصل یک) و هر یک از دیگری مشمئزکننده تر و تنفرآمیز تر هستند (و البته که کارگردان هم همین را میخواهد) اما این کارکترهای تاریک، منفی و نچسب در بزنگاه هایی بیننده را آنچنان تحت تاثیر بازی خود قرار میدهد که تا مدت ها از یاد نخواهد برد. موسیقی سریال هم از آن دست موسیقی هایی است که در ذهنتان حک خواهد شد. پس اگر به دنبال صحنه های اکشن و یا صحنه پردازی های دراماتیک و فانتزی نیستید و میخواهید کمی از سینمای بلاک باستری فاصله بگیرید در دیدن این سریال شک نکنید و اگر غیر از این است دیدن این سریال از حوصله شما خارج خواهد بود.

The Dry فیلمی است در ژانر جنایی و از معدود فیلم ها با ریتمی بسیار آرام اما در عین حال بسیار پر کشش و جذاب؛ به هیچ عنوان در طول تماشای این فیلم حوصله تان سر نمی رود چرا که در تمامی لحظات، درست در جایی که لازم است اطلاعاتی از کلید حل معما به بیننده هدیه داده می شود و تا آخرین دقیقه از این فیلم بیننده را مجذوب و میخکوب می کند. فضای فیلم بسیار درگیر کننده و تراژیک است و بازیگران به بهترین نحو این فضای مرموز و غم انگیز را به تماشاگر القا میکنند. در کنار ماجراهای جنایی که در جریان است اشاره به تغییرات زیست محیطی فاجعه بار و خشکسالی ها به ایجاد پکیجی از وقایع تاسف بر انگیز همراه با حس غم، خشم و افسردگی ختم شده است که بیننده را تا جایی که ممکن است درگیر این فضاسازی ها میکند. شاید نکته جالب اینجا باشد که وقتی فالک بعد از یک روز بد و غم انگیز و بعد از تمام اتفاقاتی که پشت سر گذاشته است؛ میخواهد این روز را با یک دوش آب سرد به پایان برساند و متوجه قطع بودن آب می شود لحظه ای است که بیننده متوجه می شود بهترین نام برای این فیلم همان خشکسالی است.

آنچه که از نظر سازندگان "راهی به خانه نیست" قرار بود برای طرفداران اسپایدرمن انجام دهد، ایجاد حس نوستالژی با زنده کردن یاد سری های قبلی با بازی توبی مگوایر و اندرو گارفیلد بود اما زمانی که فیلم را مشاهده میکنیم آنچه که اتفاق می افتد مقایسه این سری و یا حداقل این فیلم با سایر سری فیلم های اسپایدرمن است. قطعا طیف وسیعی از طرفدارانی که سری های قبلی را مشاهده کرده اند از این فیلم راضی نخواهند بود. بازی نچندان دلچسب تام هالند و اکثر بازیگران کلیدی از جمله توبی مگوایری که انگار دستمزد کمی برای او در نظر گرفته اند و به زور در صحنه ها ایفای نقش می کرد {!}، در کنار جلوه های ویژه ای که به طرز عجیبی ضعیف از آب درآمده است و فیلنامه ای نامنسجم همه و همه باعث شده است تا این فیلم را شاید تنها برای مخاطبینی در گروهای سنی نوجوان قابل قبول و جذاب بدانیم. تصور میکنم مارول و سازندگان فیلم های ابر قهرمانیش نیاز به یک بازنگری اساسی و تحولات بنیادی در ساخت و پرداخت فیلم هایش دارد.

پیرامون و شخصیت ها نه آنقدر منطقی عمل میکنند که *عمیقا* باورشان کنید و نه آنقدر دور از واقعیت هستند که *اصلا* نتوانید باورشان کنید و این چیزی است که این فیلم را جذاب میکند.

وقتی نام گیرمو دل تورو روی فیلمی باشد فقط و فقط باید با نیم نگاهی فانتزی به استقبال آن فیلم رفت حتی اگر آن فیلم، کوچه کابوس باشد(!) تماشاگری که به دنبال فیلمی رئال و کاملا منطقی است؛ نمیتواند با فیلم به خوبی ارتباط برقرار کند. آنچه که مسلم است شخصیت و دنیای کوچه کابوس درست در مرز بین واقعیت و خیال ایستاده اند. پیرامون و شخصیت ها نه آنقدر منطقی عمل میکنند که باورشان کنید و نه آنقدر دور از واقعیت هستند که نتوانید باورشان کنید و این چیزی است که این فیلم را جذاب میکند. اگر چه فیلم با مشکلاتی نظیر حفره های داستانی، عدم کشش لازم در برخی سکانس ها و شتاب زدگی بی مورد در پیشروی داستان در برخی از بخش ها دست و پنجه نرم میکند اما در مجموع با فیلمی خوش ساخت و امضا شده توسط یکی از کارگردانان صاحب سبک هالیوود طرف هستیم و اگر با آن دید و نگاهی که در ابتدا بیان کردم به تماشای این فیلم بنشینید قطعا لذت خواهید برد.

برای لذت بردن از تماشای فیلم گناهکار چند پیش شرط وجود دارد: (!) اول طرفدار پروپاقرص جیک جیلنهال و بازی کم نظیر او باشید دوم ذهنی بدون دغدغه و آرام و طبعی صبور داشته باشید و سوم از قبل بدانید که با چه سبک فیلمی طرف هستید در غیر اینصورت حتما دلسرد و پشیمان خواهید شد. هر چند به طور کلی این فیلم را به راحتی میتوان در دسته ی فیلم های متوسط و نزدیک به ضعیف ارزیابی کرد.

دیدن این اثر تجربه ای است کاملا متفاوت و بیاد ماندنی هر کدام از کارکترها به تنهایی قادرند در صحنه یکتازی کنند و آنقدر دقیق، با ظرافت و عمیق طراحی شده اند که هر یک می توانند به تنهایی ایفاگر نقش اصلی داستان باشند؛ درست مانند بازی لول که هرکدام از قهرمان ها ممکن است هر لحظه جریان بازی را به کلی تغییر دهند. اکت ها و بروز احساسات در سطح جدیدی از تکنیک های بصری گنجانده شده اند آنقدر که براحتی احساسات شما را قلقلک می دهند. در بعضی لحظات میمیک چهره و اکت ها آنقدر طبیعی و زیبا اجرا شده اند که شاید در دنیای واقعی هم خیلی از بازیگران قادر نباشند به این خوبی نقششان را ایفا کنند(!) خط داستانی نیز کاملا شما را مجذوب و غرق در دنیای خیالی اش میکند، آنقدر که شاید بی وقفه تمام فصل را به اتمام برسانید.